Getuigenissen

Ervaring met de familie Daniël en Hilde Crabbe

In 2013 was het de eerste keer dat ik België bezocht en ik verbleef bij een gastgezin. En nu kan ik zeggen dat het fantastisch was. Het is een grote kans om te communiceren, ook al ken je geen Engels of andere talen. Je krijg interessante informatie over het land, de tradities, gebruiken en gewoontes van je gastgezin. Je kan samen uitstappen maken, heerlijk eten koken. Ik hou van het ontbijt en avondmaal samen. Ik herinner mij dat we gedurende 1 of 2 uur ontbeten hebben omdat we babbelden en babbelden en niet konden stoppen. Russische mensen kunnen specialiteiten van Rusland tonen zoals thee, vodka, pannenkoeken, gecondenseerde melk…Na hard werken praatten we verder. Na deze reis kan ik zeggen dat ik nieuwe vrienden heb, mijn familie in België. Ik hou van hen!!!! Ik wou dat zij eens naar Rusland konden komen om mijn familie te leren kennen.

Katherine Kuzovenkova
Yaroslavl, Rusland

Ervaring Xandi Alcasid, Kontemporaryong Gamelan Pilipino

Pikkeling 2013

The Pikkeling Festival was the last festival in Kontra Gapi’s rounds of summer folkloric festivals in Europe. While there, I got to stay with the host family of Teresa Dillen, who incidentally was also the organiser in charge of the Philippine group. She and her family were nothing short of wonderful to us. They made us feel like part of their family and treated us like daughters during our one week stay. Needless to say that we were comfortable in acting like our crazy selves with them. Their family, having had experience with hosting other dance groups from Asia, were well acquainted with the quirks that we bought with us and accepted each other’s cultural differences openly. (Yes we like to cook with a lot of garlic and we love, love, love instant noodles!)

They even took the effort to close their bakery during the festival so that they can concentrate on being our gracious hosts. Nonetheless we still got to taste the Temmerman’s delicious breads and cakes everyday! As for the festival, it was in my opinion, the best one we’ve attended during our tour of Europe. The open expanse of the field wherein it was held certainly made it feel like an authentic summer festival. The production was huge and accommodating. We were never hungry nor left without a place to set up before the show. I appreciated how there were dedicated trailers backstage where we can huddle and leave our things. As a performer, it was a delight to perform in front of the appreciative crowd. I could feel how the whole community was involved in making the annual event a success.

Furthermore, I also appreciated how it was rooted in celebrating harvest season and how it incorporated that detail with ceremonial parades and bread throwing. It certainly made us feel like we were part of celebrating the town’s culture and history. Lastly, I liked how the festival organizers made the effort to form solidarity between the different performing groups by holding a dinner for us and our hosts. Our stay in Pikkeling was definitely memorable. After our performance there, we boarded a plane back to the Philippines. Therefore, our goodbye to our organizers and host families in Pikkeling echoed to all the host families and organizers we’ve had had during our 3 month stay in Europe. I remember that as we bade goodbye and sang our farewell, I could not hold back my tears and I broke down in the middle of the song. The emotion swelled and overwhelmed everyone else present in our farewell and we stood there letting the tears flow while we contemplated the love and wonderful generosity of spirit that each party had shown each other. Until now, I still get warm feelings whenever I think about my stay there. I hope to visit Belgium one day soon and I wish you all the best in holding your festival for 2014. Until then alors, à bientôt!

Ervaring met de familie Gilbert en Liliane Vinck

IMG_2186

“Na een lange reis kwamen we aan op de Pikkeling. We vergaten al snel onze vermoeidheid bij een aangename receptie waar iedereen blij was ons te zien. We waren erg nerveus en ongeduldig om te weten te komen bij wie we gingen verblijven, het enige wat we wisten was dat we met ons drietjes samen gingen blijven: Martino, Rene en ik.
Toen de directeur, lijst in de hand, de namen begon af te roepen van de families-voor-eenweek en de bijhorende danseressenkoppeltjes ontstond er een grappige dynamiek. Er werd geknuffeld en de nieuwe “kinderen” werden warm ontvangen. Wanneer het onze beurt was, begon de directeur te vertellen over onze “papa”: een ex-medewerker van het festival, een noeste werker, een tomatenkweker, een buitenmens die dieren kweekt en dan voornamelijk kippen… Toen Rene dat hoorde, fluisterde hij me toe “hopelijk blijven we niet bij hem…” Rene heeft namelijk schrik van dieren, zeker als ze pluimen hebben. Rene trok bleek weg toen zijn voorgevoel uitkwam, het was een erg komische situatie. Een grote, slanke man met diepe, heldere ogen stelde zich voor: Gilbert. Hij veroverde onmiddellijk ons hart, ook al sprak hij geen Spaans of Engels.

Koffers in de auto, en weg waren we, op weg naar onze nieuwe thuis. Onderweg liet mijn zoon Martino een spervuur aan vragen los op Gilbert. We kwamen aan in een mooi groot huis waar Gilbert ons voorstelde aan “mamma” Lilian. Eenmaal de koffers uitgep

akt werden we meteen in de watten gelegd en de gesprekken kwamen goed op gang. Gelukkig sprak Lilian een beetje Spaans en Engels.

Zo begon een week vol mooie herinneringen en levenservaringen, niet alleen omwille van de activiteiten op het festival maar ook omwille van onze ervaringen in dat mooie huis. Lilian en Gilbert openden niet alleen de deuren van hun huis voor ons, maar ook de deuren van hun hart. We denken nog vaak aan de lange gesprekken tot een stuk in de nacht. Over de grenzen en talen heen deelden we onze levens die zo verschillend zijn.”

 

IMG_2275

“De week vloog voorbij en elke dag voelden we iets meer genegenheid voor deze lieve familie. Hoe kunnen we ooit het lekkere eten vergeten, of wanneer Gilbert me met zijn tractor leerde rijden, of wanneer mijn zoon plots fier als een gieter op een paard opdook. En natuurlijk alle inspanningen van Gilbert en Lilian om er voor te zorgen dat we ons echt thuis voelden, waarin ze ook glansvol slaagden trouwens.

Toen de week voorbij was pakten we onze koffers met tegenzin, we hadden liever nog wat langer gebleven. Het moment van afscheid nemen was echter gekomen en de koffers werden terug in de auto geladen. Het verbaasde ons dat enkel Lilian ons vergezelde en Gilbert al afscheid nam. Martino knuffelde hem en begon te wenen. Gilbert had hem een week lang verwend en op die korte tijd had Martino een sterke band opgebouwd met hem. Gilbert was erg geëmotioneerd en gaf mij en Rene nog een dikke knuffel vooraleer we met de moed in de schoenen en met spijt in het hart vertrokken, weg van die lieve familie en onze thuis voor een week.

Deze ervaring heeft zonder twijfel ons leven veranderd. We zullen altijd met veel liefde terugdenken aan Gilbert en Lilian.

Bedankt aan de Pikkeling-organisatoren en aan alle medewerkers die dit mooie feest mogelijk maken!”

Rene, Martino en Barbara.

 

 

Ervaring met de familie Hugo en Sonja Remy – Hamerijckx

 IMG_2697

“We denken nog vaak aan het Pikkeling-festival 2009. Het was in België en het was super. We maakten daar echte vrienden. Het was de familie Remy. Wij waren te gast bij deze familie, leefden met hen. Ze zorgden ervoor dat alles ok was. We voelden on thuis. Het eten was heerlijk.

De communicatie was fantastisch. We wisselden informatie uit over onze landen: tradities, cultuur, keuken. De familie Remy toonde ons Gent, Brugge, Brussel. We vonden deze plaatsen heel leuk.

We zijn de familie Remy dankbaar voor hun gastvrijheid en vriendelijkheid. We zijn nog steeds goede vrienden en zijn blij wanneer ze ons bezoeken.”

Sergey en Natasha Filipchuk

Yunist Podillya – Oekraïne

 

 

 

Ervaring met de familie Callebaut Pikkeling 2011

danny

“Het was in de zomer van 2011, meer specifiek de laatste dagen van de maand juli. Na een lange rit, zijn we van de bus gestapt. “Dit is Aalst” hoorden we. Aan het begin van dit festival, wist ik nog niet welke andere groepen ook zouden deelnemen, maar één ding was zeker: Mexico zou aanwezig zijn met zijn kleuren en vreugde.

Ik zag vele families die stonden te wachten in een gebouw waar het welkomstfeest plaats vond. Het zou voor mij de eerste keer zijn dat ik een paar dagen moest leven in een huis van mensen die ik niet kende. Ik veronderstelde dat het vriendelijke mensen zouden zijn. Toch was ik rusteloos en vol ongeduld om hen te leren kennen. Toen stelden ze ons Danny voor. Iemand die onze moedertaal (Spaans) sprak. Dit gaf me meer vertrouwen en opluchting. We dronken een frisdrank en nadien ontmoette ik zijn echtgenote, Nele. Een verlegen persoon, maar met een oprechte en mooie glimlach. In haar armen had ze een mooie baby van ongeveer zes maanden oud, genaamd Loena. Reeds van bij de kennismaking gaf de familie Callebaut mij een attente en vriendelijke indruk. Ze hadden een mooie, moderne woning.

Ik herinner me de vreugde van Danny toen hij vertelde over de kleine attenties van eerdere gasten uit andere landen over de hele wereld. Ze toonden ons “de gastenkamer” waar we konden uitrusten van de vermoeiende reis.Kort samengevat, de familie Callebaut was een echte familie voor mijn moeder en mij.

We kregen de kans om een mooie stad te bezichtigen, namelijk de stad Gent. Danny gaf ons uitleg over de gewoonten, tradities en geschiedenis van de stad en van België in het algemeen. Toen ze ons meenamen om Pita’s te gaan eten, die zeer lekker waren, moest ik meteen denken aan onze Mexicaanse eetgewoonten. Deze dagen waren zo leuk, dat we een maaltijd organiseerden met een ander gastgezin die eveneens leden uit onze groep te gast hadden. Iedereen maakte iets klaar en de tafel veranderde in een heus buffet. De familie Callebaut maakte scampi, wijngaardslakken en kikkerbillen klaar. Het was zeer lekker. Mijn moeder maakte Mexicaanse specialiteiten: Burritas van rundsvlees, chilaquiles en bonen met spek.
Zowel de Belgische als Mexicaanse specialiteiten vielen in de smaak.

De dagen vlogen voorbij. De dag van afscheid nemen brak aan. Alle families kwamen samen op een plaats, niet ver van deze waar we elkaar ontmoetten. Het was een bewolkte dag, zowel in de lucht als in ons hart. Het was moeilijk afscheid te nemen van mensen die ons gastvrijheid, tijd en liefde gaven gedurende ons verblijf. Deze dagen zijn een dankbare herinnering die ik nooit zal vergeten. Ik kan je verzekeren dat ik niet de enige ben die er zo over denkt.

Langs deze weg wens ik alle personen te danken die ons “geadopteerd” hebben als lid van hun gezin tijdens deze korte, maar aangename periode. In het bijzonder dank ik de familie Callebaut voor hun genegenheid en hartelijkheid. Door al deze kleine zaken werden we een hechte familie ondanks de grote verschillen en de korte tijd die we samen doorbrachten. Met groot plezier staan ook de deuren van mijn huis steeds voor jullie open.”

 

Hartelijk dank en vele groetjes vanuit Mexico.

Karla Vazquez.